توسط پژوهشگران رویان بررسی شد؛ استفاده از بندناف انسان به عنوان داربست برای مهندسی بافت غضروف

به گزارش روابط عمومی جهاددانشگاهی به نقل از ایسنا، از آن جا که غضروف‌های مفصلی بافت‌هایی فاقد عروق خونی هستند، پس از آسیب، توانایی اندکی در ترمیم خود دارند. روش‌های کنونی برای تولید غضروف‌های مفصلی از سلول‌های بنیادی مزانشیمی برداشت شده از مغز استخوان چندان موفق نبوده و منجر به تولید بافت‌های کم‌کیفیتی می‌شوند.

داربست‌های زیستی سلول‌زدایی‌شده، به‌دلیل فراهم کردن پیام‌های مناسب برای نگهداری، مهاجرت، تقسیم و تمایز سلول‌ها، گزینه مناسبی برای استفاده در روند سلول درمانی محسوب می‌شوند. به دلیل وجود مقدار زیاد کلاژن، هیالورونیک اسید و گلیکوزآمینوگلیکان‌ها در بندناف، این بافت گزینه مناسبی برای استفاده به عنوان داربست طبیعی در روندهای مهندسی بافت غضروف محسوب می‌شود.

به منظور بررسی اثر استفاده از بندناف به عنوان داربست در تمایز سلول‌های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان به غضروف، دکتر باغبان اسلامی‌ ‌نژاد، فاطمه صفری، نسا فانی، مائورو آلینی و همکارانشان در پژوهشگاه رویان و یک موسسه پژوهشی در سوئیس، پژوهشی را طراحی کردند که طی آن داربست‌های طبیعی از بندناف انسان تولید و سلول‌ ‌های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان که برای تمایز به غضروف القا شده بودند در آنان قرار گرفت. داربست‌های برپایه ژلاتین، به عنوان ماده مرسوم تجاری در این زمینه، به عنوان گروه کنترل استفاده شد.

نتایج این پژوهش که در مجله بین‌المللی Journal of Biomedical Materials Research Part A به چاپ رسیده است، نشان داد، سلول‌های بنیادی القا شده جای گرفته در داربست حاصل از بندناف، نشانگر ‌های سلول‌ ‌های غضروفی را بیش از سلول‌ ‌های القا شده جای گرفته در داربست ژلاتینی بیان می‌ ‌کنند؛ در حالی که تفاوت معنی‌ ‌داری در میزان بیان ژن‌ ‌های مربوط به استخوان و عضله میان دو گروه وجود نداشت.

بنا بر اعلام پژوهشگاه رویان جهاددانشگاهی، نتایج این پژوهش نشان داد، داربست طبیعی حاصل از بند ناف می‌تواند محیط مناسبی را برای سلول‌ ‌ها فراهم کرده، تمایز به غضروف را تسهیل و تقویت کند.